Afgelopen maanden hebben we medewerkers van diverse afdelingen van onze gemeente aan het woord gelaten over agressie en geweld in hun werksituatie. Daarmee sluiten we aan bij de landelijk SIRE-campagne tégen agressie en geweld; #DOESLIEF. Wij vinden dat iedereen met respect behandeld moet worden, ook onze medewerkers en al helemaal in hun publieke functie. Immers: emotie mag, agressie niet. We sluiten onze campagne af met een medewerker van een van onze wijkteams; Emmy Silvertant.

Emmy is wel wat gewend

De gemeente Landgraaf heeft 3 wijkteams met in totaal 21 medewerkers. Het wijkteam Ubach over Worms houdt kantoor in het zorgcentrum Heereveld en Emmy is een van de 6 medewerkers van het team. Verbazing over agressieve reacties van mensen heeft Emmy niet meer. ‘Ik heb jaren in Den Haag gewerkt, die inwoners zijn vrij direct. Bovendien heb ik gewerkt met mensen met een verstandelijke beperking. Ook een groep die vanuit het gevoel reageert,’ lacht ze. ‘Dus ik ben, helaas kun je wel zeggen, wel wat gewend. Maar ik ben me er altijd van bewust dat mensen boos of gefrustreerd kunnen zijn vanwege de situatie waarin ze zich bevinden of op de regels en niet zozeer op mij.’

Op tijd hulp vragen

Bij de wijkteams kunnen onze inwoners terecht voor informatie, advies en ondersteuning bij hulpvragen op het gebied van zorg en welzijn. Het contact met de inwoners verloopt via de telefoon of tijdens een huisbezoek en binnenlopen in zorgcentrum Heereveld kan ook. Telefonisch ervaart Emmy nogal eens wat agressie. ‘Wanneer het te erg wordt, geef ik dat aan en eventueel beëindig ik het gesprek. Ik bel dan later terug, wanneer de emoties wat bedaard zijn.’ Men wacht vaak te lang met hulp vragen. Emmy begrijpt dat wel: ‘Maar de stress en het gevoel van onmacht en frustratie lopen dan zo hoog op dat mensen hun emoties niet altijd meer in de hand hebben.’ Dat is één oorzaak, een andere is dat mensen vaak kijken wat een ander heeft en denken daarmee ook geholpen te zijn. ‘Maar we kijken niet alleen naar de hulpvraag van dat moment en wat men zelf al gedaan of bedacht heeft, maar ook of nog iets anders nodig is. Als voorbeeld; aan een traplift heb je niets wanneer je, als je boven bent, niet meer in bad kunt stappen. En soms denken mensen ook recht op iets te hebben en blijken de regels te zijn veranderd. Allemaal zaken die frustrerend kunnen zijn’, legt Emmy uit.

Iedereen verdient respect

Emmy: ‘We adviseren de ‘hulpvrager’ vaak om tijdens ons huisbezoek iemand anders te vragen aan het gesprek deel te nemen ter ondersteuning. Dan zie je wel eens dat die persoon, uit onmacht om een dierbare zo kwetsbaar te zien, fel en soms agressief reageert. Dat is begrijpelijk, maar ik probeer altijd de rust terug te brengen in het gesprek door de heftige emoties eruit te halen.’ Emmy merkt dat ze de grenzen van wat acceptabel is, in de loop der jaren wel wat heeft opgeschoven. En dat is jammer. ‘Gelukkig kan ik na een heftig gesprek mijn team als klankbord gebruiken’, besluit Emmy. Net zoals iedereen, verdienen ook onze medewerkers in de wijkteams respect voor hun werk.