Ik rommelde wat in een oude schoenendoos en vond daar een twintig jaar oude polaroidfoto. Ik stond daar samen met een mooie adonis op. Het was zo eentje waar je het ‘ik wil niet meer naar huis’-gevoel bij kreeg. Twintig jaar geleden.

En nu, twintig jaar later, vraag ik me af wat van die knappe vent geworden is. (Hij weet hiervan hoor, en grijnst maar wat.)

Als we de klok konden terug zetten naar die tijd, weeet u dan nog waar u toen mee bezigwas? Studeerde u nog of had u uw eerste baantje of plande u voor gezinsuitbreiding? Als u toen een andere richting had gekozen, zou u dan nu op dit moment dan tevreden zijn geweest?

Had u liever de in die tijd aangeboden baan aangenomen of had u toch moeten
emigreren om elders een ander leven te gaan opbouwen?

Een ding is zeker, als u toen een andere richting had gekozen dan was u
nu net zo aan het twijfelen of dat de juiste keuze zou zijn geweest. Een schrale troost: we kunnen de tijd niet terug zetten en kunnen we alleen maar vooruit kijken. Overdoen is er niet bij.

En wat die mooie Chippendale van toen betreft: ach, misschien woont hij
nu ook maar ergens in Nergenshuizen en zit hij met een oud T-shirt, huisbroek inclusief herenpantoffels aan, met een uitgezakt lichaam op de bank, in de ene hand een zak chips en in de andere hand een blikje bier, naar de Price is
Right te kijken….