Toegegeven: er zijn in Landgraaf meer cafés en schoonheidssalons dan beeldende kunstenaars. Maar Landgraaf is geen culturele woestijn. Ik ken persoonlijk wel enkele oorspronkelijke Landgraafse kunstenaars die uiteindelijk naar elders vertrokken – ze vonden het klimaat in Landgraaf ongeschikt om hun artistieke carrière tot bloei te laten komen.

Dat is in een aantal gevallen erg jammer. Bijvoorbeeld in het geval van Fien Huth, die vooral schilderde maar ook monumentaal werk leverde, niet echt internationaal doorbrak maar wel een grote schare ‘aanhangers’ kreeg tijdens haar leven. Ze is trouwens alweer vijf jaar dood, gestorven in Maastricht waar ze sinds de jaren zeventig gewoon had – en waar ze een tijdlang mijn buurvrouw was.

Ik ontmoette haar voor het eerst toen ik als verslaggever van het Limburgs Dagblad, belast met onderwijszaken, haar ondervroeg over haar feministisch getinte actie voor beter onderwijs voor haar twee kinderen Taco en Sjoerd. Ze bewoonde toen nog de grote boerderij langs de Rimburgerweg. Ze viel al erg op, niet alleen door haar geringe lichaamslengte van 1 meter 50 en haar kettingroken, maar vooral door de grote, soms zelfs grove mond waarmee ze de zaken even duidelijk op een rijtje placht te zetten.

Pas daarna leerde ik haar werk kennen dat opviel door perfecte vakkennis: ze kon prachtig tekenen en beheerste alle mogelijke schildertechnieken tot in perfectie. In de periode dat we buren waren ontwikkelde ze alweer een nieuwe stijl: figuratieve gouaches in geraffineerde kleuren, soms met dichtregels erbij. Niet lang daarna werkte ze vooral aan uitzinnige schilderijen van enorm formaat, waar de verf soms letterlijk nog vanaf droop. Ze wilde met haar werk de wereld veranderen.

Deze oer-Waubachse ligt inmiddels begraven op het kerkhof van de Sint Jozefkerk in Waubach. Hernieuwde kennismaking, die ik zeer kan aanbevelen, is de komende tijd mogelijk in Galerie Ipomal en in het Raadhuis. Vanaf 11 januari.