Bij het boodschappen doen in een supermarkt/warenhuis vlak over de grens in Duitsland viel mij op dat heel veel mannen er zonder partner waren. Er zat bijna niets in hun winkelwagentjes, en wat er wel in zat was voor de ‘schone schijn’, want het was duidelijk dat zojuist het jacvhtseizoen was geopend. Aan de blikken van de mannen kon je zien dat het beetje vrouwelijk vlees wat wel in de supermarkt aanwezig was, gekeurd werd op eventuele geschiktheid voor een date.

De rest van de vrouwen was blijkbaar eerder op die dag met volle handen thuis gekomen, want op de speelgoedafdeling, bleek het schap met de toy boys helemaal leeg te zijn.

Opeens dook naast mij een man met een spookachtig uiterlijk op, die misschien te veel aan de wiet had geroken, want hij begon een onsamenhangend verhaal te lallen, waardoor ik van schrik bijna in de schappen sprong.

Na mijn vluchtpoging kwam ik bij de versafdeling terecht. Het vlees zag daar sappig en mals uit, en de inhoud van de vitrine concurreerde elkaar kapot – zelfs de speklap beweerde vetarm te zijn. In een klein hoekje verderop zag ik een verdrietig stuk varkensvlees liggen dat nogal wanhopig leek te zijn. ‘Neem mij asjeblieft vanavond mee naar huis!’ leek hij te zeggen. Bij nader inzien bleek dat hij al ver over de datum was en bovendien had hij nogal een behoorlijke speklaag, zodat ik vriendelijk afscheid nam.

Daarna ging ik naar de groenteafdeling om op zoek te gaan naar een appeltje voor de dorst. Tot mij verbazing toonde zelfs een gewone aardappel een irritant machogedrag. Hij beweerde namelijk dat hij zeldzaam was en daarom veel bling bling kost. Maar mijn inziens heeft hij door de regen en de kou een trieste jeugd gehad en is hij nu gewoon een laatbloeier geworden.

Met al deze ervaringen besloot ik bij thuiskomst een koel glas prosecco te drinken. De bubbels stegen mij naar het hoofd en zorgden ervoor dat dit verhaaltje met een grote portie dubbelzinnigheid en humor in elkaar geknutseld werd.

Wat een zwoele zomeravond al niet teweeg kan brengen!