Als tv-kijker word je regelmatig geconfronteerd met vervelende en ellenlange reclameblokken als onderbreking van programma’s. Toen het eerste reclameblok zo’n dertig jaar geleden te zien was, dachten we dat het bewust voor een plaspauze was of om even koffie te zetten.
Toen waren die blokken daar net lang genoeg voor, op de terugweg naar de tv liep je je handen nog af te drogen, als het ware. Maar jaar na jaar kwamen we meer bedrogen uit.

Stiekem werd al die onbenulligheid verder uitgebreid zodat je nu na een paar minuten film of ander amusement tien minuten of een kwartier wordt geconfronteerd met mama roepende katten en achteruitrijdende honden,
en dat gaat zo 24 uur per dag, 7 dagen per week door.
In die tijd ga ik het liefst even stofzuigen, de was strijken, de afwas doen of zelfs met de viervoeters wandelen, dan doe ik tenminste wat zinnigs om daarna weer te proberen om de draad op te pakken van het programma dat ik op had staan.

Ooit zaten de reclameblokken, keurig aangekondigd door de beschaafde Loekie de Leeuw, op de overgang tussen twee programma’s, en dat gaf je dan vooral wat tijd om even op adem te komen. Loekie is al lang met pensioen en als je niet uitkijkt lijkt het net of de reclame onderdeel is van de film waar je naar kijkt.

Maar Loekie zag er nog lang niet afgeleefd uit en dus vind ik dat hij terug moet komen, om de reclame keurig aan- en af te kondigen. Laten we er een referendum over houden, ik weet zeker dat hij dan terugkomt.

Of is dit ook al een verkapte vorm van reclame?